AFM medeschuldig aan ontstaan wurgkredieten

1. 26 augustus 2018
2. 0 reacties

(door Rob Goedhart, voorzitter Stichting Geldbelangen)

Onlangs deed ik een verbijsterende ontdekking. Krediettussenpersonen (of adviseurs, zoals velen zichzelf noemen) blijken niet meer en niet minder dan ordinaire verkopers van kredieten te zijn. Ze bieden geen nazorg. En de AFM heeft dat systeem bewust laten bestaan.

Ik deed de ontdekking tijdens een hoorzitting bij het Kifid over een klacht van een consument die vond dat een kredietbank in de afgelopen jaren veel te veel rente heeft gerekend.

Met Stichting Geldbelangen hebben we de afgelopen jaren laten zien dat de banken van Credit Agricole Consumer Finance (met name Interbank) zeker sinds 2009 absurd hoge rentes aan bestaande klanten hebben berekend.

Als gevolg van de crisis van 2008 – 2009 heeft de ECB er begin 2009 voor gezorgd dat de rente, die banken bij de ECB moesten betalen of onderling, sterk verlaagd werd. Tot zelfs lager dan 0 procent. Daardoor zouden bedrijven en consumenten ook minder rente aan de banken hoeven te betalen en zou er meer geld over blijven om de economie te stimuleren. Interbank en andere banken lapten deze bedoeling aan hun laars en bleven voor hun bestaande klanten gewoon hoge rentes rekenen. Soms wel tot 14 procent op kredieten van enkele tienduizenden euro’s.

Na een klacht die consument Gerard de Graauw indiende bij het Kifid bleek de bank ruim 34.000 euro aan teveel betaalde rente te moeten compenseren.

Geldbelangen begeleidt ook een aantal consumenten met exact dezelfde klacht ten opzichte van de bank. Maar we spreken daarbij ook de krediettussenpersoon aan. We vinden dat zij niet goed hebben opgelet. Tussenpersonen hadden – als professional – moeten zien dat de bank de consument een oor aan naaide en hadden dat tegen moeten gaan.

‘Waarop baseert u dat, meneer Goedhart?’ was de vraag van de commissievoorzitter bij het Kifid. Eh... nou ja… ik ken geen wettelijke tekst maar dat mag je toch van een financieel tussenpersoon verwachten? Ik ben zelf opgegroeid bij het intermediair. Weliswaar assurantie-intermediair. Bij onder andere Hudig-Langeveldt en Meeùs. En als wij een verzekering hadden gesloten, dan hielden wij bij wat er met die verzekering gebeurde. We kregen kopie-polissen. We werden door de verzekeraars geïnformeerd over wat er in de portefeuille gebeurde. En deed de verzekeraar iets geks, dan sprongen we voor de klant in de bres….

Rol AFM zeer discutabel

Maar – na doorvragen van Kifid richting krediettussenpersoon - blijkt dat heel anders te werken bij krediettussenpersonen. Althans, volgens de tussenpersoon die daar zat.

Hij zorgt dat de klant een lening krijgt bij een bank. Vervolgens gaat voor hem de provisiemeter lopen. Iedere maand een promillage van het uitstaande bedrag. De tussenpersoon krijgt iedere maand provisieoverzichten. Maar verder ontvangt hij helemaal geen informatie van de bank! Hij weet dus niet of de klant aflost; of weer bij leent. En (daar ging het ons om!): hij ziet het niet als de bank de rente verhoogt!

Ik kon mijn oren niet geloven. Hoe kun je als tussenpersoon zo werken? De code van de NVF (waar deze tussenpersoon bij hoort) zegt in artikel 8: “Een NVF-lid beschikt over beleid ten aanzien van haar doorlopende dienstverlening aan cliënten.” En zegt verderop in het artikel: “Dit blijkt onder meer doordat het NVF-lid periodieke contactmomenten met haar cliënten heeft vastgelegd.”

Maar ja, blijkbaar zijn die periodieke contactmomenten voor de tussenpersoon alleen bedoeld om een nieuwe post te verkopen of de bestaande over te sluiten. Als blijkt dat dat niet (meer) gaat, omdat de klant te oud is om geaccepteerd te worden door een andere bank, of minder inkomsten heeft door werkloosheid, arbeidsongeschiktheid of echtscheiding of een BKR-notering heeft of zo, dan laat die tussenpersoon zijn ‘klant’ in zijn sop gaar koken. Dan heeft die klant een wurgkrediet bij de bank (volgens de AFM heet dat locked-up), eventueel met een rente tot 14 procent. Maar van de tussenpersoon hoeft de consument niets te verwachten…..! Ik kan er met mijn pet niet bij.

In 2016 kaartte Geldbelangen samen met Kassa (BNN/Vara) de te hoge rente aan. De stichting stond destijds een aantal consumenten bij toen de bank aanbood de leningen om te zetten van doorlopend krediet in persoonlijke leningen om verdere schade voor de toekomst te voorkomen.

AFM had dit moeten zien

Maar de AFM verbood Geldbelangen dat te doen. Volgens de AFM was dat de taak van de tussenpersoon. Die moet nazorg bieden. Als nu echter blijkt dat een krediettussenpersoon tijdens de looptijd van een krediet helemaal niet weet wat er met die lening gebeurt, hoe moet zo’n tussenpersoon dat dan doen? Wachten op ‘signaal van de bank’? Die gaat natuurlijk nooit melden dat hij te veel rente berekent. Of wachten op een signaal van de klant? Wij hebben van vele mensen gehoord dat zij genoeg keren aan de bel hebben getrokken bij de tussenpersoon. Maar als deze alleen maar kijkt of-ie kan ‘oversluiten’ en als dat niet lukt de consument met zijn wurgkrediet laat zitten, dan lost dat ook niets op.

De AFM had dit moeten zien. Nu de toezichthouder er blijkbaar niets aan gedaan heeft om dit te voorkomen, is de AFM medeschuldig aan het ontstaan van wurgkredieten.

Verkoper

Het kan nog zijn dat het Kifid een dergelijke houding van een tussenpersoon afkeurt. Zou ik krediettussenpersoon zijn geweest met nazorgverplichtingen, dan zou ik nooit geaccepteerd hebben dat ik geen gegevens van de bank kreeg en dus niet wist wat er binnen de lening van mijn klant gebeurde. Maar blijkbaar verkopen deze krediettussenpersonen liever dan dat zij het belang van hun klant te behartigen. 

Reactie toevoegen

Naam

E-mailadres

Reactie

Organisatie

Telefoonnummer

VVPVIP HypothekenVVP Innovatie PlatformVIP SchadeVVP Twitter

Toevoegen