ATP verpestte wittebroodsweken

1. 13 maart 2018, door Toon Berendsen
2. 0 reacties

Onder de kop ‘De ziekte van het verzekeringsbedrijf’ verscheen op 11 november 1949 een uiterst kritisch artikel in de VVP. Het artikel stelt onder meer: ‘De verzekerde die buiten de beurs om een assurantie sluit, verwondert zich vaak over het aantal tussenpersonen, dat bij een eenvoudige verzekering medewerking verleent. De candidaatverzekerde maakt soms kennis met acquisiteur, agent, inspecteur en bode. Zelfs wanneer een candidaat zich rechtstreeks tot een maatschappij wendt met het verzoek om inlichtingen, ontvangt hij na korte tijd reeds bezoeken van tussenpersonen, waarom hij niet heeft gevraagd’.

Het verzekeringsbedrijf was volgens het artikel ‘overladen is met tussenpersonen, die niet altijd onmisbare diensten bewijzen’. Zo was het in die tijd nog heel gewoon dat verzekeringspremies bij de klant werden opgehaald. Een praktijk die eigenlijk al was ingehaald door de tijd, aldus het artikel. ‘De verzekeringsmaatschappij zou zich als principe kunnen stellen, dat de normale betalingswijze voor premies de automatische giro is. Voor veel verzekerden zal dit doelmatig zijn, omdat zij ook huren en andere periodieke betalingen per giro doen verrichten. In de practijk is gebleken, dat wanneer verzekerden om girobetaling verzoeken, de maatschappij daartoe niet of slechts zeer traag overgaat’.

‘Voor de maatschappij blijft natuurlijk de productie van groot belang en gemeend wordt, dat door het contact tussen verzekerde en tussenpersoon deze productie wordt bevorderd. Inderdaad kan dit het geval zijn. De tussenpersoon, die de premies incasseert, kan regelmatig de verzekerde op nieuwe vormen van assurantie wijzen, op noodzakelijke verhoging van de verzekerde bedragen en dergelijke. Maar hieraan is uiteraard een natuurlijke grens. Niet één tussenpersoon zal in de illusie leven, dat hij maandelijks nieuwe assuranties bij zijn klanten zal kunnen sluiten. En in de practijk is het zo, dat de man die de premies komt incasseren toch een andere man is dan de man, die de assuranties komt afsluiten’.

‘Het feit, dat tussenpersonen gebruik maken van de gelegenheid dat zij de premies incasseren, om nieuwe verzekeringen af te sluiten heeft bovendien medegebracht, dat de verzekeringsagent niet altijd een welkome gast is. Wanneer een dienst te vaak of ontactisch wordt opgedrongen, gaat hij tegenstaan. Het gezegde ‘Zorg dat de voeten van een verzekeringsagent niet warm worden, want dan krijg je hem de deur niet meer uit’, zegt in dit opzicht genoeg. Natuurlijk zijn er zeer vele anderen, die tactisch, bescheiden en toch doelmatig de productie verzorgen, maar vooral jonggehuwden klagen er wel over, dat hun wittebroodsweken worden bedorven door bezoeken van assurantieagenten, terwijl die jonggehuwden die avonden voor andere doeleinden wensen te gebruiken!’

Duur bemiddelingsapparaat

Het artikel betitelt ook de kosten van de distributie via tussenpersonen als duur. Het assurantiebedrijf werkt duur, zo lezen we in het artikel. ‘Wanneer een assurantie wordt afgesloten, komen vaak twee heren per auto en brengen een avond bij de verzekerde door; soms twee avonden, soms nog meerdere. Ieder, ook de verzekerde, begrijpt dat dit moet worden betaald, mede uit zijn premies. Waarom kunnen andere contracten wel en verzekeringscontracten vrijwel nooit anders worden gesloten dan door middel van zo’n duur bemiddelingsapparaat?’

Er moet iets veranderen, is de conclusie van het artikel: ‘In de geschiedenis der economie zijn verschillende tijdperken, waarin groepen tussenpersonen met uitschakeling werden bedreigd, werden uitgeschakeld of tot een andere vorm van dienstbetoon kwamen. Natuurlijk hebben die groepen tussenpersonen, die door uitschakeling werden bedreigd, steeds heftig geprotesteerd, wat meestal niet wegnam, dat het uitschakelingsproces doorging, omdat het nu eenmaal een economische noodzakelijkheid was. Dienstbetoon moet het economisch verkeer versnellen; wanneer het vertragend gaat werken, zal deze vorm van dienstverlening worden uitgeschakeld’.

Mee met de tijd

In het eerste artikel in het kader van 75 jaar VVP stelden we dat veel uitspraken in vroeger tijden nu gedaan hadden kunnen zijn. De conclusie uit het VVP-artikel uit november ‘49 is hier ook weer een goed voorbeeld van. Adviseurs moeten mee met de digitale revolutie. Uiteraard met behoud van hun kracht (advies). Maar het dienstbetoon moet meegaan met de (snelheid van de) tijd. En dan te bedenken dat de computer in 1949 nog in de kinderschoenen stond. Laat staan dat er al sprake was van personal computer, internet en smartphone.

De sector is natuurlijk ook wel echt meegegaan met zijn tijd. Vandaag de dag is bijvoorbeeld een verzekering verkopen vloeken in de kerk. Verkoop heeft plaatsgemaakt voor klantbelang centraal en advies. De overbevolking aan tussenpersonen is verdwenen. Sterker, sommigen menen dat er momenteel zelfs te weinig adviseurs over zijn om ieders toegankelijkheid tot financieel advies te borgen. Adviseurs gaan tegenwoordig niet meer langs de deuren om premies op te halen. Maatschappij-incasso is de norm geworden. Sommige verzekeraars vinden de kosten van distributie via adviseurs nog steeds te hoog! Dat zal wel nooit veranderen. Ondertussen leert de ervaring dat de alternatieve distributiekanalen ook geld kosten. Bovendien lopen verzekeraars altijd de kans om langs die kanalen klanten te krijgen die ze eigenlijk liever niet in huis hebben.

De tijd dat adviseurs voor een AVP-tje naar de klant gingen, is ook voorbij. Life events bij de klant bepalen steeds meer de contactmomenten. Een aantal adviseurs bouwt contactmomenten in hun abonnementen in. Zoals een jaarlijks of tweejaarlijks onderhoudsgesprek. Maar zelfs dan laten sommige adviseurs de klant naar hun kantoor komen. Maar het allerbelangrijkste is dat het niveau van de adviseurs enorm is verbeterd. En dat is niet pas sinds het roemruchte PE-examen. Hier zit ‘m natuurlijk ook het bestaansrecht van de adviseur in de komende 75 jaar en verder: mensen werkelijk verder helpen.

Springlevend!

VVP bestaat in 2018 75 jaar! Daar besteden we uiteraard aandacht aan. Online en met artikelen in vakblad VVP. Wat is er veranderd in die driekwart eeuw? VVP werd opgericht in 1943 als De Vereenigde Verzekeringspers. Anno 2018 wordt de volle naam niet meer gebruikt en is het gewoon VVP. Het ‘Vereenigde’ bestond uit de samenvoeging van drie vakbladen. Het huidige VVP is springlevend en bestaat uit een magazine, website, digitale nieuwsbrief, events, vademecum en Assu Disc. VVP staat voor vernieuwing, vakkennis en inspirerende ondernemersvoorbeelden.

Reactie toevoegen

Naam

E-mailadres

Reactie

Organisatie

Telefoonnummer

VVPVIP HypothekenVVP Innovatie PlatformVIP SchadeVVP Twitter

Toevoegen 

Editie

• VVP 13 maart 2018