Perspectief
De beloning van topmensen heeft tien jaar na het uitbreken van de kredietcrisis veel losgemaakt. De emoties zijn weer hoog opgelopen en worden vaak botgevierd op individuele personen of instellingen. Het probleem is echter omvattender. Wij zijn ons economisch denken namelijk normaal gaan vinden. Tijd voor een ander perspectief. Eerst een vaststelling: het gaat minder slecht met onze planeet. In 1820 leefde 84 procent van de wereldbevolking in extreme armoede, in 1980 was dat 52 procent en nu nog maar 10 procent. Daarnaast worden we gemiddeld een stuk ouder en hebben veel meer mensen toegang gekregen tot drinkwater en sanitaire voorzieningen.
Tot zover het goede nieuws. Elk jaar sterven nog altijd miljoenen kinderen jonger dan vijf jaar aan eenvoudig te genezen aandoeningen, moeten ruim 2 miljard mensen rondkomen van minder dan 3 dollar per dag en bezit 1 procent van de mensheid meer dan de overige 99 procent bij elkaar. En de verschillen nemen toe. Circa 40 procent van de mondiale voedselproductie gaat verloren in aanvoerketens of wordt in vuilnisbakken gekieperd. Met slechts 10 procent van het voedsel dat nooit wordt gegeten, kan een einde aan de honger in de wereld worden gemaakt.
De invloed van de mens op onze planeet is nog nooit zo groot is geweest. De aarde warmt op met desastreuze gevolgen. Tegen 2025 zal twee derde van de mensheid leven in gebieden met een ernstig watertekort. Nu al wordt 80 procent van de visgronden overbevist en er zal in 2050 meer plastic in de oceanen zijn dan vis.
Kortom, de noodzaak voor een nieuwe economie is nog nooit zo groot geweest. We verwachten van organisaties dat ze bijdragen aan een nieuwe rechtvaardige samenleving en vinden de argumenten om salarissen toch te verhogen achterhaald: we moeten wel want anderen doen het ook (maar willen we het Angelsaksische model wel heilig blijven verklaren?), als wij de salarissen niet verhogen, krijgen we geen topmensen meer (alleen al in de database van Topvrouwen.nl staan ruim 1550 board ready-vrouwen die ook nog eens andere waarden met zich meenemen) en we kunnen niets doen aan de beslissingen van Raden van Commissarissen (maar door wie en om welke reden is zo’n raad ook al weer aangesteld?).
‘Discussie gaat niet over individuele beloningen’
De beloningsdiscussie gaat niet over individuele beloningen. Het gaat over ons. Over verantwoordelijkheid. Het is een spiegel die ons allemaal een aantal vragen stelt, zoals: wanneer is genoeg nu genoeg, in hoeverre ben ik bereid te delen, wat stop ik dagelijks in mijn mond, waar en door wie wordt mijn kleding gemaakt, hoe beleg ik, waar bankier ik, hoe reis ik en welk nieuws omarm ik? Dit bepalen we allemaal zelf. En als wij het verschil maken, bewegen bedrijven vanzelf mee.
Reactie toevoegen
Editie
Inschrijving Learning Journey Transsylvanië van start
"Transsylvanië kan ons zo veel leren… Het is de laatste uithoek van Europa waar nog echte duurzaamheid bestaat”, aldus Prins Charles, die...
Van money First naar Care First
Louis Bohtlingk (auteur Care First en Dare to Care) organiseert op 7 mei op Landgoed Drakenburg in Baarn een themadag over geld en zorg. Met sprekers als Paul de...
Nff bij hvc: sector op weg naar eerherstel
"De financiële sector is volop in beweging. Welke weg we ook kiezen, er is uiteindelijk maar één gemeenschappelijke eindbestemming: een gezonde...
VPV Rotterdamprijs voor Willem Vreeswijk
"Hartverwarmend om te zien dat mijn initiatieven door de bedrijfstak goed zijn opgemerkt." Aldus hoofdredacteur Willem Vreeswijk van VVP, die maandagavond...