Alleen partijen met resolutieplan adviseren?

1. 7 december 2018, door Toon Berendsen
2. 0 reacties

Het wetsvoorstel ‘Herstel en afwikkeling van verzekeraars’ stond als hamerstuk geagendeerd in de Eerste Kamer op 25 september. Maar D66 liet het voorstel van de lijst halen omdat zij nog een aantal vragen had. Overigens lijken die vragen het wetsvoorstel niet te gaan veranderen of tegen te gaan houden. Het gaat meer om verduidelijking. Ondertussen deed DNB een opmerkelijke uitspraak in zijn Overzicht Financiële Stabiliteit Najaar 2018: ‘Het uitgangspunt blijft dat een verzekeraar failliet kan gaan. Alleen als een faillissement leidt tot grote gevolgen voor de maatschappij, financiële markten of reële economie, komt een verzekeraar in aanmerking voor resolutie. DNB zal dan ook alleen resolutieplannen opstellen voor verzekeraars die naar verwachting voldoen aan dit vereiste; de zogenoemde algemeen belang toets voor resolutie. In deze toets speelt de relevantie van een verzekeraar voor het financiële systeem een belangrijke rol, maar de toets beperkt zich niet tot dit criterium. De toepassing van resolutieplanning sluit aan bij de proportionaliteit van het toezicht op de verzekeringssector’.

Opmerkelijk, want volgens de toelichting op het wetsvoorstel dient DNB ‘in beginsel voor elke SolvabiliteitII-verzekeringsgroep en Solvabiliteit-II-verzekeraar die geen onderdeel is van een verzekeringsgroep ex ante afwikkelingsplannen op te stellen’.

Op voorhand

Er is wel voorzien in een bevoegdheid voor DNB om af te zien van het opstellen van een afwikkelingsplan als dat, gelet op de specifieke kenmerken van een betreffende verzekeraar of verzekeringsgroep, onnodig wordt geacht. DNB zal ook per geval bepalen hoe diepgaand het afwikkelplan moet zijn. Inderdaad is er ook een algemeen belang toets. Deze speelt echter pas op het moment dat in een concrete situatie moet worden besloten of het afwikkelingsinstrument wordt ingezet. De minister in de toelichting: ‘Naar analogie van de afwikkeling van banken is voor een besluit om tot afwikkeling van een verzekeraar over te gaan vereist dat: de verzekeraar faalt of waarschijnlijk zal falen; er geen redelijk vooruitzicht is dat een private oplossing of de inzet van het reguliere toezichtinstrumentarium de situatie ten goede zal keren; de afwikkeling van de instelling in het algemeen belang is. Als aan de eerste twee elementen is voldaan dient DNB te kiezen ofwel voor liquidatie ofwel voor afwikkeling. Deze keuze is afhankelijk van het antwoord op de vraag of afwikkeling in het algemeen belang is. Daarbij wordt getoetst of het ingrijpen noodzakelijk en proportioneel is, gelet op de doelstellingen van afwikkeling, en of een normale faillissementsprocedure niet tot dezelfde resultaten zou leiden. Daarbij geldt dat het doel van bescherming van polishouders in samenhang dient te worden bezien met een ander doel, te weten het voorkomen van grote maatschappelijke gevolgen of significante nadelige gevolgen voor de financiële markten of de economie’. Afgaande op het Overzicht Financiële Stabiliteit Najaar 2018 gaat DNB dit principe dus echter al op voorhand toepassen.

Vijf grootste verzekeraars

DNB noemt helaas geen namen. In het Overzicht Financiële Stabiliteit schrijft zij wel: ‘Binnen de taak van DNB om de stabiliteit van het financiële stelsel te bevorderen, neemt het identificeren van systeemrelevante instellingen een belangrijke plaats in. Een instelling is systeemrelevant wanneer zij bij een faillissement het financiële systeem en de reële economie kan ontwrichten. DNB evalueert daartoe jaarlijks de systeemrelevantie van banken. De vijf Nederlandse banken die door DNB als systeemrelevant zijn aangemerkt, hebben een systeembuffer opgelegd gekregen’.

‘Verzekeraars zijn door de aard van hun activiteiten minder systeemrelevant dan banken en krijgen geen additionele kapitaaleisen opgelegd. Zo bestaan de verplichtingen van banken voor een groot deel uit direct opeisbare deposito’s en kortlopende marktfinanciering, terwijl de verplichtingen van een verzekeraar juist over een lange periode zijn uitgespreid en beter voorspelbaar zijn. Desondanks kunnen ook verzekeraars relevant voor het financiële systeem zijn, door hun omvang, hun verwevenheid met de rest van het financiële systeem of doordat ze moeilijk vervangbaar zijn. Zo is de omvang van de vijf grootste Nederlandse verzekeringsgroepen vergelijkbaar met of groter dan van de kleinste Nederlandse systeembank. Mede op basis van hun omvang heeft DNB de vijf grootste verzekeraars daarom wel aan de zwaarste toezichtsregimes onderworpen’.

DNB noemt dan Aegon, NN Group, Achmea, Vivat en ASR. Is dat hetzelfde als dat in ieder geval voor deze partijen resolutieplannen worden opgesteld? We weten het niet.

En om welke verzekeraars gaat het nog meer? In zijn toelichting schrijft minister Hoekstra, over de afweging of een verzekeraar moet worden afgewikkeld: ‘In ieder geval kan worden gesteld dat afwikkeling voor (middel-)grote verzekeraars (>1 miljoen polishouders of > 1 miljard euro aan technische voorzieningen) in de rede ligt’. Is dat ook het criterium dat DNB vooraf hanteert? We weten het niet.

Vie d’or

Nadat Vie d’Or in 1994 omviel, ontstond discussie over de vraag of je als adviseur niet gehouden bent alleen zaken te doen met solide verzekeraars. Even leek het er zelfs op dat adviseurs een eigen rating instituut zouden oprichten. Net zo goed als de consument mag verwachten dat een adviseur met vergunning zijn werk goed doet, mag de adviseur verwachten dat het wel goed zit met de solvabiliteit als een verzekeraar een vergunning heeft en wordt gevolgd door DNB. De discussie verstomde dan ook.

Ook het geval van de resolutieplannen is het de vraag hoever de zorgplicht van de adviseur werkelijk reikt. Moet hij echt zover vooruit denken of er een afwikkelingsplan is in geval van onverhoopte liquiditeitsproblemen bij de verzekeraar heeft geadviseerd? En alleen verzekeraars met een resolutieplan adviseren? Maar het klantbelang is er wel degelijk mee gediend. Zo bezien zou de adviseur toch moeten weten welke verzekeraars een resolutieplan hebben en welke niet. Helemaal nu de Wet herstel en afwikkeling van verzekeraars het einde betekent van de algemene Opvangregeling voor levensverzekeraars. Dus graag openheid hierover. En anders toch maar gewoon terug naar het uitgangspunt van het wetsvoorstel: alle verzekeraars die onder Solvency II vallen. Dan is het maar duidelijk.

Reactie toevoegen

Naam

E-mailadres

Reactie

Organisatie

Telefoonnummer

VVPVIP HypothekenVVP Innovatie PlatformVIP SchadeVVP Twitter

Toevoegen 

Editie

• VVP 13 november 2018

Meer over

• herstel en afwikkeling verzekeraars