Actieve provisietransparantie nominaal en per product per persoon

Chris de Bruin - Bureau mr. de Bruin 8 juni 2021

Het gaat er dus van komen! Na jarenlange touwtrekkerij, ontwijkgedrag en daarmee voortzetting van een mistige wereld van financiële dienstverlening, moeten we nu dan toch onze klantjes gaan vertellen wat we aan ze verdienen en wat we daarvoor doen. Waarom ligt dit toch zo vreselijk gevoelig? Waarom vertellen we niet open en eerlijk wat we doen, waarom we dat doen, hoe we dat doen en wat dat moet kosten? Dat gebeurt toch overal in de dienstverleningswereld al jaren? Alleen al het feit dat dit resultaat pas bereikt is na overheidsbemoeienis, is geen reclame voor ons. We hadden er zelf mee moeten komen, en al tien jaar geleden. En dat had ook best gekund. Ons provisiestelsel dateert uit de periode van net na de oorlog. De samenleving moest opnieuw opgebouwd worden en solidariteit overheerste. De sterkste schouders zouden de zwaarste lasten dragen. Inmiddels ziet het er allemaal een beetje anders uit. Niet de solidariteit, maar het individuele belang staat bij de moderne Nederlander voorop. “Wat moet ik betalen en wat krijg ik daar voor” is de vervanger geworden van “ik zorg ook voor mijn medemens en betaal daar ook graag voor. Want hij doet dat ook voor mij”. Je kunt er wat van vinden, maar dit is wat het is. Het oude provisiestelsel bleek in de loop van de tijd niet alleen meer de basis voor een solidaire verzekeringswereld, maar ook een tool voor allerlei ingewikkeld en ondoorzichtig opgetuigde financiële producten en constructies, waar menig gewiekste tussenpersoon niet bepaald slechter van werd (laat mensen geld verdienen met geld en je kunt wachten op het gelazer vroeg of laat, is nog nooit anders geweest). En dus kwam er, nu alweer een jaartje of tien geleden, een verbod op provisie op dat soort producten. We moesten de klant een factuur sturen voor onze bewezen diensten en hem gaan uitleggen wat we deden. Dat hebben we allemaal gedaan en dat moeten we nu dus weer gaan doen. En ook dat zal wel gaan lukken. Wat wél een puntje is, is dat hoe je het ook wendt of keert, zo’n provisietransparantie de discussie verplaatst naar daar waar hij volgens mij ook hoort, namelijk het verkeer tussen ons en onze klanten en dus niet die tussen de overheid en ons. Want als die klant wil dat wij hem de dienstverlening geven die hij zoekt, zal hij daar ook voor moeten betalen. En daar waar in dat oude stelsel, de verliesgevende handel in particuliere schadeverzekeringen, werd gecompenseerd door de hoge provisies op complexe producten, is die balans allang verstoord, is de omzet in die complexe producten gedaald (zo niet weggevallen), en resteert die verlieslatende schadehandel. En als nu, door de laatste fase in transparantie, de klant zou kiezen voor die goedkopere direct writer, dan geeft dat aan dat het de klant geen biet interesseert dat verzekeringsadvies een vak apart is. Je kunt je afvragen, of en hoe lang je dat soort klanten wilt blijven bedienen. Maar het kon allemaal ook nog wel eens meevallen. Want wat niet is veranderd in al die jaren, is dat verzekeringsproducten brengproducten zijn. De particuliere klant heeft ze liever niet dan wel maar zal zoals ik het inschat niet massaal de moeite nemen een paar tientjes per jaar te besparen.

Jeroen Monshouwer - Monshouwer Assurantiën 8 juni 2021

Hallo bakker... oh... u verdient € 0,30 aan dit brood? Ik was al zooo benieuwd. Hier is maar één woord voor: doorgeslagen!

Paul Schoo - Platter-Schoo 8 juni 2021

Dit is zoeken naar argumenten om het intermediair buitenspel te kunnen zetten. Er klopt helemaal niets van. Het effect is van voren af aan wel duidelijk. Daar is geen farce evaluatie voor nodig. Dergelijke evaluatierondes hebben tot nog toe nooit iets aan besluiten veranderd. Zoethoudertjes om de politiek om de tuin te leiden. Het is wel duidelijk wie hier de broek aan heeft.